Hana ademde snel en vertelde Peter snel over de buitengewone gebeurtenissen van die nacht. “Peter, een wilde pandabeer heeft me naar het bos gebracht. Het heeft iets bij zich, en ik kan het niet achterlaten.” Er viel een korte stilte van Peter, en Hana kon bijna voelen hoe zijn bezorgdheid groeide.
“Hana, het is geweldig dat je wilt helpen, maar wees alsjeblieft voorzichtig,” zei hij. “Wilde dieren kunnen zich gedragen op een manier die we niet verwachten, en dit kan gevaarlijk zijn.” Het bos om haar heen leek het gewicht van Peters woorden te versterken, het geritsel van de bladeren en het af en toe geroep van de uil werden een symfonie van natuurwaarschuwingen. Toch voelde Hana zich heen en weer geslingerd tussen willen helpen en luisteren naar Peter’s verstandige advies…