Hana’s telefoon zoemde met een oproep. Maar het signaal was zwak, waardoor de stem van de dierenarts een warboel werd. Ze kon zijn woorden nauwelijks verstaan, maar het klonk alsof hij haar zei dat ze terug moest komen. Nu stond Hana voor een cruciale beslissing: de pandabeer verder volgen of luisteren naar de dierenarts en terugkeren.
Na een moment van aarzeling sloeg Hana’s moed toe. Ze koos ervoor om achter de mysterieuze geluiden aan te gaan, omdat ze het gevoel had dat ze dichter bij de ontdekking van iets belangrijks kwam. Hoe dieper ze ging, hoe dichter het bos werd en een sterk gevoel vertelde haar dat ze niet alleen was; het voelde alsof ogen haar in de gaten hielden. Haar hart bonsde van angst totdat, uit het niets, een stem in de verte haar naam riep.