De adrenalinestoot die door Hana’s lichaam gierde, maakte dat alles onwerkelijk aanvoelde en vertroebelde haar vermogen om de stem die haar naam riep te herkennen. Maar toen ze in de richting van het geluid keek, werd het haar duidelijk: het was Peter, die haar op de een of andere manier wist te vinden net toen ze hem het hardst nodig had.
Maar de pandabeer, die Peter niet kende, handelde naar zijn instinct en begon op hem af te rennen. Hana realiseerde zich het gevaar in een flits en stapte snel voor Peter, klaar om hem te beschermen. Wonder boven wonder stopte de pandabeer zijn aanval vlak voordat hij hen bereikte, waardoor een confrontatie op het allerlaatste moment werd vermeden.