Hana, met haar eigen hart nog steeds op hol van de ontmoeting, schudde haar hoofd, haar stem gekleurd door onzekerheid. “Ik heb geen idee, Peter. De ernst van de situatie is mij ook een raadsel.” Met Peter vlak achter haar liepen ze verder door het dichte bos.
Naarmate ze zich dieper waagden, werden de angstige geluiden die ze eerder had gehoord met elke stap luider, waardoor hun reis een onheilspellende soundtrack kreeg. De geluiden leken door de bomen te galmen en de spanning in de lucht werd voelbaar. Eindelijk bereikten ze de oorsprong van de geluiden.