Gelukkig had Peter een sterk touw bij zich. Hij onderzocht het zorgvuldig en wendde zich met een plan tot Hana. “Dit touw kan mijn gewicht aan. Ik daal af om uit te zoeken wat daar is.” Hana aarzelde, haar hoofd ging tekeer van angst dat het mis zou gaan.
Twijfels knaagden aan haar en ze vroeg zich af of ze wel sterk genoeg was om hem vast te houden. Ze merkte dat Peters handen licht trilden terwijl hij zich voorbereidde op de afdaling. Toen haalde hij diep adem en begon zich over de rand van de put te laten zakken. Hana hield het touw stevig vast en realiseerde zich dat hun reis naar de raadselachtige diepte van de put was begonnen.