Peters stem bleef rustig en kalm terwijl hij haar instrueerde over het gebruik van het touw. Ze concentreerde zich op het beheersen van haar eigen zenuwen en greep het touw stevig vast, vastbesloten om hem niet teleur te stellen. Terwijl ze zich op haar taak concentreerde, schoot er een stille gedachte door haar hoofd: “Ik moet net zoveel op mezelf vertrouwen als hij op mij.”
Peter verdween snel in de duisternis beneden. Hana keek toe, haar hart ging sneller kloppen met elke centimeter die hij liet vallen. De put was diep en schimmig en het enige wat ze kon horen was de echo van Peters voorzichtige bewegingen. Haar handen waren bezweet terwijl ze het touw vasthield dat haar met Peter verbond in de duisternis.