In paniek trilden Peters handen toen hij zijn telefoon tevoorschijn haalde en wanhopig probeerde de zaklamp aan te doen. De duisternis om hem heen was dik en drong van alle kanten naar binnen. Met een klik sneed een lichtstraal door het zwart en onthulde de diepe, verborgen ruimtes van de put onder hem.
Zijn ogen werden groot van angst toen het licht de hoeken van de afgrond raakte en plotseling werden de vreemde geluiden die hij had gehoord duidelijker. Hij kon het kleine geschreeuw en gefluister van beweging horen weerkaatsen tegen de stenen muren. Met bonzend hart richtte hij de zaklamp op de verontrustende geluiden, zijn adem stokte in zijn keel.