Het licht onthulde tientallen kleine, gloeiende ogen die hem aanstaarden. De wezens, onbekend en griezelig, leken te kronkelen en te bewegen in de schaduwen. Peter kon nauwelijks ademhalen toen hij besefte dat hij hier niet alleen was. De aanblik van deze wezens, met hun ogen die schitterden in het licht, bezorgde hem rillingen over zijn rug. Maar toen drong het tot hem door.
“Hana, dit moet je zien!” Peter’s stem weerklonk vanuit de put, gemengd met schok en een vleugje angst. Hana kwam dichterbij, haar hart ging tekeer van opwinding en een beetje angst. Toen ze in de donkere ruimte keek die verlicht werd door Peters zaklamp, merkte ze iets op: er was beweging, kleine gedaantes die rond bewogen en die leken op de vreemde wezens die de pandabeer naar het ziekenhuis had gebracht.