Na een gespannen en ademloos half uur hees Peter met grote inspanning de laatste van de kleine wezens uit de donkere put. De vijf dieren lagen op de grond en knipperden in het zwakke licht, hun ogen weerspiegelden een mengeling van verwarring en nieuwsgierigheid. De lucht was vol spanning terwijl Peter en Hana hun volgende stap overwogen. Ze konden er elk twee meenemen, maar dan bleef er één over waar niemand voor kon zorgen.
Plotseling kregen ze een idee. “De pandabeer!” Riep Hana uit, haar stem getint van verbazing over de gedachte die zojuist bij haar was opgekomen. “Die kan de laatste dragen!” Ze herinnerde het zich, haar ogen werden wijder, “Ik zag het met mijn eigen ogen, hoe het het eerste schepsel het ziekenhuis binnenbracht.”