Met hernieuwde hoop verzamelden Hana en Peter snel de kleine wezens in hun geïmproviseerde draagzakken. De pandabeer stond vlakbij, zijn ogen aandachtig en zijn houding klaar. Voorzichtig tilde Hana het laatste donzige diertje op en legde het in de wachtende bek van de pandabeer. De pandabeer klemde zich zachtjes vast, zijn kaken teder maar stevig rond de kostbare lading.
Haastig verliet het onwaarschijnlijke trio het donkere bos en ging snel terug naar het ziekenhuis. Hana’s hoofd tolde van de vragen – zou het goed gaan met de wezens? Wat waren het precies, zeker geen pandabeerjongen. Maar ze stopte haar nieuwsgierigheid weg en concentreerde zich op het zo snel mogelijk krijgen van medische hulp.