Gelukkig bood Peters connectie met het plaatselijke dierenasiel een sprankje hoop. Met voldoende ruimte en middelen was het asiel meer dan uitgerust om voor deze buitengewone wezens te zorgen. Het was een perfecte oplossing en bood hen een kans op een nieuw leven vol liefde en veiligheid.
In de dagen die volgden voelde Hana zich aangetrokken tot deze pups, hun band werd met elk bezoek sterker. Terwijl ze tijd met hen doorbracht, voelde ze een gevoel van warmte en genegenheid om zich heen, die haar hart vulde met vreugde. Het was een schril contrast met de angst en onzekerheid die ze had gevoeld op die noodlottige nacht in het bos.