Hana’s hart zonk. De smeekbede in haar stem werd wanhopiger terwijl ze hen probeerde over te halen: “Maar we kunnen niet gewoon wachten. Wat als het te laat is?” Maar ondanks haar smeekbeden bleef de vastberadenheid in de ogen van de artsen onveranderd. Ze hadden hun besluit genomen en lieten Hana in de steriele gang staan, terwijl ze het gewicht van de situatie op zich voelde drukken.
Hana voelde een mengeling van frustratie en vastberadenheid en gaf niet op. Ze duwde zich door de gangen van het ziekenhuis, haar voetstappen weerklonken met een doel. Elke weigering versterkte haar vastberadenheid en dreef haar ertoe iemand, wie dan ook, te vinden die bereid was samen met haar de sprong in het diepe te wagen. Uiteindelijk wierp haar doorzettingsvermogen vruchten af toen ze Steve vond, een van haar beste collega’s en een ervaren chirurg die niet alleen bekend stond om zijn medische expertise, maar ook om zijn moed en medeleven.