Nog maar een paar uur eerder was Olivers grootste zorg geweest dat hij te laat zou komen bij zijn optreden. In het grote geheel leek het zo belangrijk om door het verkeer te moeten navigeren en aan de verwachtingen van de klant te voldoen. Maar als ik er nu op terugkijk, voelde die bezorgdheid klein en onnozel, bijna lachwekkend. Hij wenste dat hij terug kon gaan naar de eenvoud van die vroegere tijd, toen zijn grootste angsten verkeersopstoppingen waren en het zijn klanten naar de zin maken, niet het verwarrende beeld dat hij nu in zijn camera zag.
Oliver was een doorgewinterde fotograaf, een man wiens lens alles had vastgelegd, van blozende bruiden tot zonsondergangen in de bergen. Zijn camera was als een verlengstuk van hemzelf, hij legde de schoonheid vast die hij in de wereld zag. Maar vandaag leek hij iets heel anders te hebben vastgelegd, iets schokkends.