Ethan rende naar de vertrekken van de kapitein, zijn hart bonkte woest in zijn borst als een oorlogstrommel. Elke stap voelde als een donderslag in de smalle gangen, het geluid weerkaatste tegen de gepolijste muren en creëerde een ritmische kakofonie die overeenkwam met zijn razende hartslag.
De urgentie van het moment stuwde hem vooruit, zijn adem kwam in scherpe, rafelige uitbarstingen die bij elke uitademing de lucht benevelden. Zijn benen brandden van de inspanning en zijn geest raasde door tactische scenario’s terwijl hij door de kronkels en bochten van de smalle doorgangen van het jacht navigeerde.