De agenten liepen voorzichtig van de ene kamer naar de andere, hun voetstappen weerklonken in het stille huis. Elke kamer was gevuld met verspreide spullen en een gevoel van verwaarlozing. Het enige geluid dat ze konden horen was de zwakke, onregelmatige ademhaling van een kind.
Na een zoektocht die wel een eeuwigheid leek, vonden ze eindelijk een kleine, zwak verlichte kamer. In de hoek zagen ze een ineengedoken figuurtje. Het zwakke licht toonde Lily’s bange gezicht en wijde ogen. Ze zat ineengehurkt en hield haar speelgoedbeer dicht tegen zich aan.