Een zacht gegrom verbrak de spanning. De ijsbeer nam zijn offer aan en slikte de hap in één teug door. Nolan ademde plotseling snel uit, geschokt door het besef dat hij nog leefde. Voor een moment leken roofdier en prooi in een fragiele verstandhouding verwikkeld.
Op dat moment veranderde er iets. Ondanks de diepe angst die nog steeds aan Nolan knaagde, kwam er een andere emotie bij: een voorzichtige empathie. De ogen van de beer schoten om zich heen en richtten zich toen weer op hem. Hij hijgde en zijn blik ging naar zijn rugzak, alsof hij hoopte op nog een hap.