De ochtendzon had nog maar net de Arctische horizon bereikt voordat Nolan zijn hut uit sjokte. Hij was visser van beroep, gewend aan bijtende wind en drijvende ijsschotsen. Toch bracht elke zonsopgang hem een nieuwe uitdaging tegen de besneeuwde uitgestrektheid.
Elke dag volgde hij dezelfde routine: controleerde zijn uitrusting, pakte net genoeg rantsoenen in en trotseerde de messcherpe rukwinden. Ondanks de onrust die in zijn maag kolkte, ging hij door. Eenzaamheid was hier niet vreemd, maar achter de ijzige kalmte lagen gevaren op de loer.