Die beslissing zette een reeks gebeurtenissen in gang die hij nooit zou vergeten. Hij voelde de eerste trilling onder zijn laarzen en deed het af als een ijsverschuiving. Maar toen er een tweede, zwaardere dreun volgde, scherpten Nolans zintuigen zich. Ver weg in de golvende duisternis zag hij een logge gedaante. Zijn maag kromp in het besef: een ijsbeer.
Nolan kende maar al te goed de reputatie van deze roofdieren, beroemd om hun wreedheid en sluwheid. Met bonzend hart dwong hij zichzelf om gelijkmatig te ademen. Rennen was zelfmoord op dit gladde oppervlak. In plaats daarvan ging hij langzaam opzij, in de hoop dat de beer zijn interesse zou verliezen en weg zou lopen.