“Is er iets, agent?” Vroeg Jenny, terwijl ze met haar stem probeerde kalm te blijven. Ze kende verhalen over kleine misverstanden die uit de hand liepen en wilde geen problemen veroorzaken. Ze dacht dat beleefd blijven de situatie rustig zou houden. Maar de situatie stond op het punt een andere wending te nemen.
De agent pauzeerde en wierp een snelle blik om hen heen. Hij leunde een beetje voorover om er zeker van te zijn dat Jenny alleen in de auto zat. De adem van de agent stonk naar oude koffie en sigaretten toen hij naar haar raam leunde. De scherpe geur vermengde zich met de geur van olie en rubber van de verkeerscontrole. Toen, met een lage, stevige stem, zei hij: “Mevrouw, stap alstublieft uit en open uw kofferbak.” Zijn voorhoofd was zichtbaar gespannen, de ader daar viel op en gaf zijn bevel een serieus tintje.