Het was een vreemd tafereel in de kerk, de hond Rex leek wel hondsdol terwijl hij onophoudelijk blafte in de richting van de kist waarin zijn overleden baasje lag. Ondanks verschillende pogingen om hem af te leiden, durfde niemand te dichtbij te komen. Wat betekende het? Het leek geen uiting te zijn van Rex’ verdriet over het verlies van zijn baasje, daar leek het gedrag te agressief voor. Nerveuze blikken werden uitgewisseld tussen de aanwezigen. Veel ogen gingen naar Jason, de zoon van de overledene.
“Dit klopt niet,” mompelde Jason onder zijn adem. Hij had al vermoedens over de dood van zijn vader vanaf het moment dat hij het nieuws hoorde, maar hij was te bang om ze te delen. Bang dat anderen zouden denken dat hij gek was. Hij had zo lang gezwegen en mensen gadegeslagen die hij niet vertrouwde en die nu huilden toen ze de begrafenis binnenkwamen. Voor Jason leken hun tranen nep.
Hij had vele nachten geprobeerd zichzelf ervan te overtuigen dat het allemaal in zijn hoofd zat, dat het gewoon door verdriet veroorzaakte paranoia was. Maar nu Rex, de voormalige politiehond van zijn vader, naar de kist blafte, nam een ijzingwekkende zekerheid bezit van hem. “Dit klopt niet,” fluisterde hij, zijn stem steeds luider en overtuigender. “Dit klopt niet,” verklaarde hij steeds luider, totdat het geroezemoes om hem heen ophield en alle ogen zijn kant op keken. Hij kon zich niet langer inhouden en schreeuwde: “DIT IS NIET RECHT!!!” En toen viel er een angstaanjagende stilte.