Jason voelde hoe de zware, muffe lucht van de kerk zijn longen vulde, de geur van oud hout en wierook vermengde zich met de spanning. De lucht leek dik van de nieuwsgierigheid en het onbehagen van de menigte, bijna alsof hij het kon proeven. Het geblaf van de hond echode diep in hem en wekte een wervelwind van emoties op die hij met moeite onder controle kon houden.
Met elke zenuw in zijn lichaam op scherp, deed Jason een stap naar voren, zijn geduld tot het uiterste opgerekt. Een golf van frustratie en verdriet brak in hem los. “Open de kist!” schreeuwde hij, zijn stem galmend tegen de stenen muren en het glas in lood, de kerk vullend. “We moeten de waarheid zien! We kunnen dit niet negeren!”