“Ik… ik,” stamelde hij, terwijl zijn ogen de menigte afspeurden op zoek naar een sympathiek gezicht, iemand die de gedachten zou geloven die hij al zo lang meedroeg. Maar hoe kon hij het uitleggen? Hoe kon hij hen vertellen dat de dood van zijn vader, het verlies van hun vriend, collega en geliefde, misschien niet gewoon een ongeluk was?
Plotseling legde Susan haar handen op zijn schouders. “Jason maakt veel mee,” ze pauzeerde, “dat doen we allemaal,” en toen liet ze haar blik zakken. “Vergeef hem alsjeblieft dat hij een scène heeft veroorzaakt. Het is gewoon heel moeilijk voor hem op dit moment,” voegde ze eraan toe met een stem die zorgzaam moest klinken. Maar op Jason kwam het helemaal niet oprecht over.