Hij keek om zich heen, maar iedereen leek die woorden te geloven. De angstaanjagende stilte die enkele minuten geleden nog zo oorverdovend was, werd verbroken door zacht gemompel van begrip en instemmende knikjes. De gezichten van de mensen verzachtten, hun uitdrukkingen veranderden van schok naar een meer vergevingsgezinde blik. Maar Jason voelde zich geïsoleerd, alsof hij de enige was in een zee van ongeloof.
Wat deed ze? Waarom probeerde ze hem stil te krijgen? Waren haar zorgen oprecht, of probeerde ze hem alleen maar tegen te houden? Talloze gedachten raasden door zijn hoofd. Hij wist dat hij moest handelen. Nu was het moment.