Toen de predikant naar voren stapte, viel de kerk in een respectvolle stilte, alle ogen waren nu naar voren gericht. Jason voelde een golf van frustratie en hulpeloosheid. Hij wist dat de waarheid zich een weg naar buiten zocht, wanhopig om gehoord te worden, maar Susan’s bemoeienis had zijn moment verstikt.
De vaste en troostende stem van de predikant begon de ruimte te vullen met woorden van troost en herinnering. Maar voor Jason klonk het ver weg, bijna gedempt door de storm van gedachten in zijn hoofd. Hij wierp een blik op Rex, die eindelijk rustig was geworden en plechtig bij de kist lag. De stilte van de hond leek nu Jasons eigen gedwongen stilte te weerspiegelen. Hij moest iets doen..