In zijn 23 jaar ervaring was er geen aanblik die Dr. Gerard ooit zo bang had gemaakt als de foto van Lola de gorilla. De gewoonlijk zachtaardige reus was volledig veranderd en Dr. Gerard wist meteen dat dit een kwestie van leven of dood was.
Lola leek ongewoon moe, haar tomeloze energie vertoonde tekenen van vermoeidheid. Ze rustte vaker, ging langere periodes liggen in plaats van haar gebruikelijke actieve zelf te zijn. Al snel veranderde deze lichte uitputting in een aanzienlijke afname van haar gedrag.
Lola, de zachtaardige reuzengorilla van Ardenwood Zoo, was geliefd bij iedereen die haar ontmoette. Haar ebbenhouten vacht, zacht en sluik, glinsterde als gepolijst obsidiaan in het gouden zonlicht. Maar het waren haar zielsvolle ogen die de harten echt veroverden. Ze waren diep en expressief en straalden warmte uit die elke bezoeker leek aan te spreken.