De tekenen van onrust en ongemak hielden aan en verergerden, waardoor de andere verzorgers zich afvroegen of er iets ernstigers aan de hand was. Lola stopte met eten, ze kon zich nauwelijks bewegen en haar ogen keken bedrukt. Ze had niet langer de energie om op te staan. Ze zag er ziek uit.
De eens routinematige observatie van Lola’s zwangerschap veranderde in een groeiend gevoel van urgentie. Toms aanvankelijke veronderstellingen werden overschaduwd door toenemende bezorgdheid naarmate mensen toekeken hoe haar toestand verslechterde.