Tula’s gedachten raasden terwijl ze naar de deur staarde, wachtend tot de dokter zou komen. De minuten strekten zich uit, gebogen onder het gewicht van te veel tests, te veel beknopte antwoorden. Ashley zat naast haar, vingers aan elkaar geregen, ogen strak op de vloer gericht. Geen van beiden sprak. Er viel niets meer te zeggen.
De dokter kwam vijf minuten later binnen, hoewel het langer voelde. Deze keer had hij geen kaarten bij zich. Alleen een naamplaatje dat te netjes op zijn jas was geklemd en een gewicht achter zijn ogen. Tula vroeg hem niet om te gaan zitten. Ze begroette hem niet. Ze zei alleen: “Vertel me de waarheid.”
Tula’s hart ratelde in haar borstkas en ze kon niets horen boven haar oorverdovende hartslag uit. De dokter pauzeerde even voordat hij iets zei. Toen sprak hij, en even dacht Tula dat ze hem niet goed gehoord had. Haar maag draaide zich om voordat haar gedachten weer bij haar waren. Ze keek naar Ashley, maar de uitdrukking van haar dochter was al ingestort.