Samen stapten ze uiteindelijk op de moerassige vlakte van Fenwood, zintuigen levendig met de roep van vogels in de verte en de werveling van mist over stille wateren. Luna’s staart trilde onzeker, maar ze drukte zich dicht tegen Marcus’ been aan. Op dat moment verdween elke aarzeling – hij besefte dat ze deze wilde onbekenden zij aan zij zouden trotseren.
De Fenwood Wetlands begroetten Marcus en Luna met stomende warmte, elke ademhaling was doordrongen van de aanwezigheid van het moeras. Eeuwenoude bomen doemden op boven hen, bemoste baarden zweefden als geesten. Torenhoge rietstengels ritselden zachtjes, hintend op verborgen leven. Marcus had ontzag, zijn camera klaar voor alles wat in de schaduwen op de loer lag.