“Ik dacht dat ik je hielp, Danny. Ik deed wat ze zeiden omdat ik dacht dat je in de problemen zat.” Ze snikte, haar hele lichaam trilde van het gewicht van wat ze had gedaan. Danny’s ogen werden groot, zijn gezicht veranderde van verwarring naar een mix van schok en woede toen hij zich realiseerde wat er was gebeurd.
Hij klemde zijn kaak op elkaar, zijn handen balden zich tot vuisten terwijl hij worstelde om de woede die zich in hem opbouwde in bedwang te houden. “Oma,” zei hij met vaste stem, “je bent opgelicht. Dat was ik niet. Ze hebben een of andere truc gebruikt – een stemopname of misschien zelfs een AI om mijn stem na te bootsen.”