Hij knielde naast haar neer en nam haar trillende handen in de zijne. “Het spijt me zo dat je dit is overkomen.” Marie slaakte een kleine snik en schudde haar hoofd van ongeloof. “Ik had het moeten weten. Ik had moeten beseffen dat het niet goed voelde, maar ik was zo bang,” fluisterde ze, haar stem krakend onder het gewicht van haar emoties.
Ze keek naar Danny, haar ogen zochten in de zijne naar een soort geruststelling. “Ik wilde je alleen maar helpen.” Danny omhelsde haar stevig en sloeg zijn armen om haar heen terwijl ze huilde. “Het is niet jouw schuld, oma. Deze mensen zijn professionals.