Brianna zat stil, haar handen trilden onder de tafel terwijl ze het groeiende geroezemoes om haar heen probeerde te onderdrukken. Ondanks haar zachte smeekbeden en haar pogingen om kalm te blijven, kon ze voelen dat de tafels in de buurt elk woord van hun gesprek opvingen. De lucht om haar heen voelde dik van veroordeling.
Ze hield haar ogen gericht op het bekraste oppervlak van de tafel en wilde niet opkijken. Maar het gefluister en de blikken waren onmogelijk te negeren. Sommige gezichten droegen kortstondig medelijden, andere hadden een nauwelijks verholen afkeuring. Een paar hadden uitdrukkingen die Brianna niet helemaal kon ontcijferen, maar die haar gevoel van schaamte alleen maar versterkten.