Het geklaag van haar kinderen ging door, hun stemmen werden steeds luider. Adrian sloeg zijn armen over elkaar en mompelde dat zijn verjaardag verpest was, terwijl Lucy jankte over hoe oneerlijk het was.
Er vormde zich een knoop in haar keel, maar ze slikte die in, vastbesloten om haar kalmte te bewaren. Ze herinnerde zichzelf eraan dat dit moment, hoe ondraaglijk ook, tijdelijk was. Het enige wat ze wilde was de maaltijd doorkomen en haar kinderen mee naar huis nemen, weg van de nieuwsgierige blikken van vreemden.