Deze misvattingen raakten Brianna’s hart. Ze had niet de luxe van frivole uitgaven of avondjes uit; haar dagen waren gevuld met eindeloos werk en zorgen. Maar dat kon ze niet uitleggen aan vreemden die haar afkeurend aankeken, hun veronderstellingen die dieper gingen dan ze ooit zou willen toegeven.
Het moeder-dochter duo wierp weer een blik op Brianna’s tafel, hun uitdrukkingen onleesbaar. Hadden ze medelijden met haar? Veroordeelden ze haar? Brianna wist het niet en wilde er ook niet naar raden. Ze bleef stokstijf zitten, haar ogen op de tafel gericht, de bittere realiteit inslikkend dat ze haar kinderen – of zichzelf – niet kon beschermen tegen zulke momenten.