Aan een andere tafel zat een man in een helder wit T-shirt. Zijn doordringende blik was al een eeuwigheid op Brianna’s tafel gericht. Zijn uitdrukking was onleesbaar, noch vriendelijk noch wreed, maar door zijn niet aflatende aandacht voelde Brianna zich blootgesteld, alsof ze onder een microscoop lag.
De blikken groeven zich in haar als lasers, een onuitgesproken gewicht drukte op haar rug. Ze vocht tegen de drang om te reageren, omdat ze wist dat ze zich niet nog meer aandacht kon veroorloven. In plaats daarvan richtte ze zich op Adrian en Lucy, om hen aan te moedigen hun quesadilla zo snel mogelijk op te eten.