Lucy stond naast haar, haar uitdrukking was een mengeling van verwarring en bezorgdheid. Brianna raapte de LEGO doos op en zette hem op een nabijgelegen plank, haar handen trilden. Ze voelde het gewicht van het moment op haar drukken, een diepe droefheid omdat ze weer eens gefaald had om haar zoon gelukkig te maken.
Brianna ging rechtop staan, haalde rustig adem en riep Adrian. Haar stem was vastberaden maar zacht, om de pijn in haar hart te maskeren. “Adrian, kom terug, lieverd. Laten we praten.” Ze begon in de richting van zijn verdwijning te lopen, haar gedachten haastten zich om de dag te redden.