Hij pauzeerde en voegde eraan toe: “Zullen we een verjaardagstaart voor Adrian halen? Het is niet voor jou, het is voor hem,” zei Adam warm, Brianna’s aarzeling opmerkend. “Ik kon het niet helpen dat ik mezelf in hem zag, en dit is net zo goed voor mijn innerlijke kind als voor hem.”
Bij het horen van zijn woorden welden Brianna’s ogen op met tranen. Ze knikte en accepteerde eindelijk de vriendelijkheid van de vreemdeling. “Goed,” zei ze, haar stem dik van emotie. “Dank je, Adam. Je hebt geen idee wat dit voor ons betekent.” Ze nodigde uit: “Waarom kom je niet bij ons zitten om de taart aan te snijden?”