Zijn emoties schommelden tussen woede en hulpeloosheid. Gefrustreerd maar voorzichtig besloot Vernon naar buiten te gaan om zijn gedachten te ordenen. Toen hij merkte dat de krakers afwezig waren, besloot hij een tijdelijke verblijfplaats te zoeken, met het plan om later terug te keren en ze te confronteren als ze terug waren.
Op zoek naar een tijdelijk toevluchtsoord nam hij contact op met zijn ouders, die hem dankbaar een verblijfplaats aanboden. Hun steun was een schrale troost temidden van de chaos die hem omringde. Terwijl Vernon in de woonkamer van zijn ouders zat, drong de ernst van de situatie tot hem door.