Mark had een manier om mensen onder de huid te kruipen en tegelijkertijd zijn eigen handen schoon te houden. Emily dacht terug aan de keren dat hij Linda terloops onderuit haalde. Zoals wanneer ze tijdens een etentje trots vertelde dat ze een nieuwe klant had binnengehaald en Mark gewoon knikte en zei: “Het is geweldig dat je bezig blijft”, alsof het niets bijzonders was.
En dan waren er nog de nachten waarop Linda tot laat werkte om deadlines te halen, om thuis te komen en Mark languit op de bank te vinden, omringd door vuile borden. Hij wierp haar een charmante glimlach toe en beloofde “morgen meer te helpen”, een belofte die hij nooit leek na te komen.