“Misschien een huisje aan het meer deze zomer,” zei Linda met een glimlach, haar ogen lichtten op. Emily knikte afwezig, maar haar gedachten waren ergens anders en ze speelde de scène in het café steeds opnieuw af. Ze kon haar eten nauwelijks aanraken. Ze kon haar eten nauwelijks aanraken, haar eetlust ging ten onder aan de knoop van frustratie in haar borst.
Na het eten verontschuldigde Emily zich en ging naar boven. Haar kamer voelde als een veilige haven, de enige plek waar ze op haar hoede kon zijn. Ze zat op haar bed, scrollde door de korte video die ze had gemaakt en bestudeerde elk beeld. Het was nog niet genoeg.