De volgende ochtend kwam Emily naar beneden voor het ontbijt, in de hoop Mark te vermijden. Maar daar zat hij, aan tafel met Linda. Ze lachten, hun stemmen warm en aanhankelijk. De aanblik deed Emily’s maag omdraaien. Hij had dezelfde ontspannen charme als in het café, alsof niets ter wereld hem van zijn stuk kon brengen.
Emily dwong een neutrale uitdrukking af terwijl ze haar cornflakes pakte en oogcontact met Mark vermeed. Haar moeder kletste over hun weekendplannen en was zich niet bewust van Emily’s sudderende woede. Mark was ook kalm en beheerst, het beeld van een toegewijde echtgenoot.