Eliza drukte haar voorhoofd tegen het rammelende raam, de angst beklemde haar borst. Orion, haar grijze kat met griezelige instincten, was uren geleden verdwenen in de razende storm, haar achterlatend in de gangen van haar donkere, krakende huis.
Eindelijk hoorde ze een zwak, wanhopig gemiauw. Eliza haastte zich naar de deuropening en vond Orion, doorweekt tot op het bot, gehurkt met een verfrommeld stuk perkament in zijn mond. Het papier was broos, de inkt was bevlekt door de tijd en de regen. Toen ze het voorzichtig uitrolde, sloeg haar hart een slag over.
In een spinnig handschrift stonden vreselijke woorden: verwijzingen naar een dreiging, waarschuwingen om ondergronds te schuilen en een dringend verzoek om zich voor te bereiden op het ergste voor de ochtend. Er waren geen data of handtekeningen, alleen een duidelijke indruk van naderend onheil. Haar hartslag bonkte in haar oren toen ze zich realiseerde dat dit briefje wees op onmiddellijk gevaar – waarvan ze vreesde dat het misschien al voor haar deur stond.