Bezorgd haastte ze zich door elke kamer, gluurde onder meubels en achter deuren. Ze opende de slaapkamerkast – geen kat. Ze controleerde de wasmand – niets dan verfrommelde shirts. Zelfs de ruimte onder haar bed was leeg. Paniek steeg op in haar borstkas. Orion was weg.
Ze negeerde haar uitputting, trok een regenjas aan en rende de storm in. De regen teisterde de straten van Maplewood en veranderde ze in glinsterende linten onder de zwakke straatverlichting. In de verte rommelde de donder. Eliza trotseerde de plassen die tegen haar enkels spatten, haar stem weerklonk boven de aanhoudende stortbui: “Orion! Hier, poesje!”