Ze rammelde met een zakje lekkers en riep Orions naam steeds opnieuw. Haar stem kraakte. Tranen vermengden zich met de regen als ze hem ergens koud, nat of bang voor zich zag. Dagen gingen voorbij zonder een enkele waarneming. Elke ochtend controleerde ze haar telefoon in de hoop dat iemand een bericht had achtergelaten.
De stilte van haar voicemail sneed elke keer dieper. Haar huis, ooit gevuld met de speelse energie van Orion, voelde aan als een holle schelp. Ze luisterde ’s nachts naar spookmiauwen. Meer dan eens werd ze wakker met een hartkloppingen, ervan overtuigd dat ze hem aan de deur had horen krassen.