Op een avond liep ze de plaatselijke ijzerwinkel binnen. “Ik kijk alleen maar,” mompelde ze, hoewel ze niet echt een reden had om daar te zijn. Een bediende van middelbare leeftijd merkte haar waterige ogen op en herkende haar van de vermiste-kattenfolders. “Heb je hem nog steeds niet gevonden?” vroeg hij zachtjes.
Ze schudde haar hoofd, vechtend tegen de tranen. “Het duurt al dagen. Ik weet niet meer wat ik moet doen.” De bediende bood een kleine zaklamp aan. “Soms verstoppen katten zich in de kleinste ruimtes. Misschien kun je onder je huis kijken of achter de ventilatieroosters. Zo heb ik al eerder geluk gehad.” Hoewel ze onzeker was, bedankte Eliza hem en nam de zaklamp aan.