Die avond begon het eindelijk te regenen, waardoor er een vochtige kou in de lucht hing. Eliza liep langs de omtrek van haar tuin en scheen met de nieuwe zaklamp onder de kruipruimte. De duisternis gaapte naar haar terug. Geen beweging, geen gloeiende groene ogen. Ze zat op de achterste trede, tranen vertroebelden haar zicht en fluisterde: “Orion, waar ben je?”
Vermoeidheid verteerde haar, maar slapen voelde onmogelijk. In plaats daarvan lag ze in bed naar het plafond te staren. De stilte van nachtelijk Maplewood drong zich aan haar op. Toen hoorde ze het: een miauw, zo zwak dat ze het nauwelijks kon onderscheiden boven het gezoem van de koelkast. Ze stond rechtop en luisterde opnieuw. Stilte. Ze wreef in haar ogen, ervan overtuigd dat het weer een illusie was.