Verslagen keerde ze halverwege de ochtend terug naar huis, klaar om weer een lege plek te trotseren. Haar hart voelde net zo zwaar als de stormwolken boven haar hoofd. Toen ze haar deur naderde, zag ze de gehavende deurmat, donker van de regen. Ze herinnerde zich hoe Orion daar altijd lag en de zon opzoog. Er welden weer tranen op.
Eliza stapte het huis binnen, deed de deur achter zich dicht en legde haar vochtige jas op de kapstok. Ze haalde trillerig adem en bevroor. In de gang bereikte een onmiskenbaar geluid haar oren: “Miauw.” Ze draaide zich om en liet bijna haar sleutels vallen. Daar, in het duister, stond Orion.