De volgende avond probeerde ze Orion te volgen, op haar tenen over gazons terwijl hij door de straat kroop. Maar de kat was sluw: hij glipte door heggen en dook achter hekken totdat Eliza hem kwijt was. Het hielp ook niet dat het bijna nacht was en dat de slecht verlichte straten van Maplewood een perfecte dekking boden voor een sluipende katachtige.
Eliza wilde niet opgeven en plande om de volgende dag niet te gaan werken. Ze werd gedreven door nieuwsgierigheid, een gevoel dat Orions ontdekkingen wezen op iets dat al lang begraven was. Die ochtend keek ze geduldig toe hoe Orion zich uitrekte, gaapte en naar de achterkant van het huis draafde.