Minuten later kwam Orion weer tevoorschijn, deze keer met wat leek op kinderspeelgoed – een klein houten paardje zonder staart. Eliza kreeg gal in haar keel. Een sluipende angst vertelde haar dat deze voorwerpen niet zomaar verloren snuisterijen waren; het waren echo’s uit het verleden van een familie – misschien van een bang kind.
Toen Eliza met het speelgoed terugkeerde naar het museum vond Dr. Ellis een bijna onzichtbare datum in de onderkant gekrast: 1940. “Iemand heeft deze voorwerpen zeker opgeborgen,” bedacht de conservator. “Of misschien heeft een kind ze verstopt tijdens een luchtaanval.”