Die avond kwam ze thuis en verwachtte chaos of een leeg huis. In plaats daarvan zat de kitten in een hoekje, met heldere ogen die haar volgden. Eliza was opgelucht. Ze aaide zijn zachte kop, verbaasd over hoe snel ze gehecht was geraakt aan deze kleine overlever.
De naam Orion kwam als geroepen. Zijn brede blauwgroene ogen glinsterden als verre sterrenbeelden, een vleugje nieuwsgierigheid lag op de loer. In het begin was Orion timide en krulde hij zich dicht tegen Eliza’s enkels aan als de deur kraakte. Geleidelijk aan waagde hij zich naar buiten en verkende elk hoekje van het oude Maplewood huis.