Maanden gingen voorbij en Orion groeide uit tot een slanke, behendige kat met een rookgrijze vacht. Eliza koesterde hoe hij haar elke avond bij de deur ontmoette, met opgeheven staart. Hun kleine routine bracht haar troost in een stad waar ze weinig mensen kende en familie ver weg miste.
Op een stormachtige middag kwam Eliza laat thuis van kantoor. Ze schopte haar doorweekte schoenen uit in de foyer en riep Orion’s naam, in de verwachting dat ze het vertrouwde pootgetrappel en zachte gemiauw zou horen. Stilte. Haar hart ging tekeer. Normaal gesproken zou Orion haar met opgeheven staart begroeten. Nu voelde het huis leeg aan, zonder zijn gebruikelijke warmte.